Data urodzin : 22.01.1891                 Data śmierci : 23.08.1960

Bruno Loerzer urodził się w Berlinie. W 1908 roku zostaje kadetem w 112 Badeńskim Pułku Piechoty im. Księcia Wilhelma i równocześnie uczęszcza do szkoły wojskowej. Po jej ukończeniu, w styczniu 1913 roku i otrzymaniu promocji na podporucznika, pełni służbę w wyżej wymienionej jednostce. Służbę w tym pułku rozpoczął także Hermann Göring, z którym Bruno Loerzer zaprzyjażnił się. Od tej pory stali się, na bardzo długie lata, serdecznymi przyjaciółmi. Niedługo po otrzymaniu promocji oficerskiej, Loerzer usilnie starał się o przydzielenie go go wojskowej szkoły nauki pilotażu, początkowo jednak nie uzyskał na to zgody od własnych przełożonych. Dopiero na początku sierpnia 1914 roku udało mu się osiągnąć to co zamierzał i rozpoczął pobierać pierwsze nauki latania. Przeszedł przez przyspieszony kurs i w październiku 1914 roku uzyskał przydział do jednostki lotniczej nr 25, w charakterze obserwatora.

Jego przyjaciel, Hermann Göring, również chciał pójść w jego ślady, ale napotkał na podobne przeszkody ze strony swych przełożonych, jakie miał wcześniej Loerzer. Jednak dzięki protekcji i znajomościom, jakie miał ojciec Göringa, i jemu udało się wstąpić do lotnictwa i dołączyć do jednostki, w której służył już Loerzer. Oboje przez kolejnych siedem miesięcy, odbywali loty zwiadowcze w charakterze obserwatorów. 01.03.1915 roku Loerzer zostaje odznaczony Krzyżem Żeaznym II klasy, ale znudzony monotonną lotów zwiadowczych, złożył podanie o przydział do lotnictwa myśliwskiego. Pod koniec czerwca tego roku, trafia więc do lotniczej jednostki nr 203 na przeszkolenie na pilota myśliwskiego. Po jego ukończeniu i uzyskania dyplomu lotnika zostaje skierowany na front zachodni, gdzie 21.03.1916 roku uzyskuje swoje pierwsze zwycięstwo lotnicze. W dziesięć dni później otrzymuje przydział do Jasta 5, do której we wrześniu trafia także jego przyjaciel Göring, z którym rozstał się rok wcześniej. To właśnie on ratuje życie Loerzerowi, podczas jednego z lotów bojowych. W listopadzie 1916 roku, Loerzer trafia do Jasta 17 i ponownie rozstaje się z przyjacielem. 18.01.1917 roku, już jako porucznik, otrzymuje przydział do nowo utworzonej Jasta 26, w której 21 stycznia rozpoczyna służbę jako jej dowódca. Z jednostką tą związany był bezpośrednio i pośrednio już do końca wojny. Na konto tej jednostki przypadały jego własne uzyskane 24 zwycięstwa powietrzne.

Będąc dowódcą Jasta 26, postarał się o przeniesienie do niej Göringa, któremu Loerzer odwzajemnił się za uratowanie życia. W maju 1917 roku to on ratuje go przed śmiercią, podczas akcji bojowej, a ranny Göring, trafia do szpitala. Jesienią do Jata 26 trafia jego młodszy o 2 lata brat, Fritz Loerzer. Pod koniec 1917 roku, po uzyskaniu 20 zwycięstw zostaje odznaczony Prusko-Królewskim Krzyżem Rycerskim z Mieczami Hohenzollernów oraz Krzyżem Żelaznym I Klasy. 21.02.1918 roku przekazuje dowództwo nad Jastą 26 młodszemu bratu, a sam obejmuje komendę nad 3 Pułkiem Myśliwskim (Jagdgeschwader III - JG 3), w skład którego wchodziły: Jasta 2, 26, 27 i 36. Dowodził tą formacją do końca wojny i pełniąc tę funkcję uzyskał jeszcze kolejnych 19 zwycięstw. 12.03.1918 roku odznaczony zostaje orderem "Pour le Merite", a w październiku otrzymuje jeszcze awans na kapitana. Wojnę kończy z ogólnym kontem 44 zwycięstw powietrznych.

Po zakończeniu wojny zostaje zdemobilizowany i przechodzi do cywila, ale nie rozstaje się z lotnictwem. W latach dwudziestych działa aktywnie w lotniczych i balonowych klubach sportowych, uczestnicząc w licznych imprezach i zawodach sportowych. Nadal też przyjaźnił się z Hermannem Göringiem, który w tym czasie związał się z ruchem hitlerowskim, w którym zaczął robić wielką karierę polityczną. Za namową tego właśnie, Loerzer wstępuje w 1933 roku do NSDAP, która doszła do władzy w Niemczech. Göring, w tej chwili bardzo znacząca persona w nowo powstałej III Rzeszy nie zapomniał o swoim starym przyjacielu z lat młodości i wojny i ułatwił Loerzowi jego własną karierę. 01.04.1933 roku, Loerzer zostaje przewodniczącym Niemieckiego Związku Pilotów Weteranów, z czasów I w.ś. i prezesem Niemieckiego Związku Sportów Lotniczych. Od wiosny 1935 roku ponownie w szeregach armii, a konkretnie w reaktywowanych oficjalnie siłach powietrznych - Luftwaffe, których naczelnym dowódcą był Hermann Göring, który i tutaj nie zapmniał o swym przyjacielu. 01.04.1935 roku Loerzer awansuje do stopnia pułkownika i zostaje mianowany na stanowisko inspektora do spraw rezerw i odwodów (Inspekteur der Luftwaffenreserve). 01.04.1936 roku zostaje dowódcą 232 Pułku Myśliwskiego Luftwaffe, a 01.04.1938 roku awansuje do stopnia generała majora i otrzymuje stanowisko inspektora do spraw lotnictwa myśliwskiego (Inspekteur der Jagdflieger ). 01.02.1939 roku już w stopniu generała porucznika otrzymuje dowództwo nad 2 Dywizją Lotniczą, wchodzącą w skład 1 Floty Powietrznej.

Dowodząc 2 Dywizją bierze udział w kolejnej wojnie światowej i kieruje jej działaniami podczas kampanii w Polsce (wrzesień 1939). 14.09.1939 roku, po raz drugi, otrzymuje Krzyż Żelazny I klasy. Po zakończeniu działań przeciw Polsce, 11.10.1939 roku obejmuje dowództwo nad II Korpusem Lotniczym, wchodzącym w skład 3 Floty Powietrznej. W maju 1940 roku dowodzi tym korpusem podczas kampanii francuskiej. Od 01.01.1940 roku generał lotnictwa, 29.05.1940 roku odznaczony zostaje Krzyżem Rycerskim, a już 19.07.1940 roku awansuje do stopnia generała pułkownika. Poźniej na czele II Korpusu uczestniczy w Bitwie o Anglię, a następnie w okresie czerwiec-grudzień 1941 roku w kampanii rosyjskiej. Później II Korpus zostaje przerzucony do Włoch i uczestniczy w walkach w rejonie M. Śródziemnego. Dowódcą II Korpusu jest do 23.02.1943 roku. Göring mianuje go 01.03.1943 roku na stanowisko Szefa Urzędu Personelu Lotnictwa (Chef des Luftwaffenpersonalamtes). Funkcję tą pełni do 20.12.1944 roku, po czym zostaje odwołany i przeniesiony do tzw. Dyspozycji Naczelnego Dowództwa, co równoważne było z przejściem w stan spoczynku. W taki oto sposób kończy się jego drugii okres służby i kariery wojskowej.

Po wojnie Bruno Loerzer osiada na stałe w Hamburgu, gdzie spędza resztę życia. Umiera w 1960 roku w Hamburgu mając 69 lat.

Powrót na stronę Niemieckie Asy