|
Otto von Below
(18.01.1857 - 09.03.1944)
Dowódca I Korp. Rezerwy I, VI, VIII, XIV, XVII Armii Wywodził się z możnego, szeroko rozgałęzionego, ziemiańsko-junkierskiego rodu o bogatej historii i znanego z tradycji wojskowych. Ród ten posiadał wiele posiadłości ziemskich między innymi na Pomorzu. Kolejny wojskowy przedstawiciel tego rodu, był bliskim krewnym Fritza von Belowa. Był również synem zawodowego oficera. Zgodnie z tradycją obrał karierę wojskową. W 1875 roku w stopniu podporucznika, rozpoczął służbę w 80 Pułku Fizylierów im. von Gerdsdorffa, w którym służył przez 6 kolejnych lat. Później w latach 1884 - 1887 służył w 89 meklemburskim Pułku Grenadierów, a w okresie 1889 - 1991 będąc już w stopniu kapitana pełnił służbę w Sztabie Generalnym w Berlinie. Natępne trzy lata ponownie służy w 89 Pułku Grenadierów, w 1894 roku objął funkcję zastępcy szefa sztabu 27 Dywizji Piechoty i pełniąc to stanowisko awansował do stopnia majora. W latach 1897 - 1902 dowódca batalionu w 35 Pułku Fizylierów, do 1905 roku w sztabie 60 Pułku Piechoty. |
||
W okresie 1905 - 1909 jako pułkownik pełnił stanowisko dowódcy 19 poznańskiego Pułku Piechoty, od 1909 roku generał major i dowódca 43 Brygady Piechoty. W 1912 roku awansował na generała porucznika i do lipca 1914 roku pełnił stanowisko dowódcy 2 Dywizji Piechoty.
Przez ten tak długi okres służby, pełniąc wiele odpowiedzialnych stanowisk sztabowych i dowódczych, nabrał ogromnego doświadczenia i uchodził za bardzo zdolnego, agresywnego i cenionego wyższego rangą oficera, potrafiącego w umiejętny sposób kierować większymi jednostkami wojskowymi.
Walory te okazały się bardzo przydatne podczas wojny, na której zaprezentował się jako dowódca stanowczy i zdecydowany, potrafiący jednocześnie zachować spokój i zimną krew. Podczas jej trwania jego nazwisko stało się dość sławne i często mylony był przez aliantów ze swym krewnym Fritzem von Belowem.
Na początku sierpnia 1914 roku otrzymał dowództwo nad I Korpusem Rezerwy wchodzącym w skład VIII Armii, broniącej Prus Wsch. Korpus ten uczestniczył w bitwie pod Gąbinem i pod Tannenbergiem, a we wrześniu w I bitwie nad jeziorami mazurskimi. 07.11.1914 roku otrzymał komendę nad VIII Armią
w Prusach Wsch., obejmując to stanowisko w wieku 57 lat został najmłodszym niemieckim dowódcą armii. Stojąc na czele tej formacji przyczynia się znacznie do zwycięstwa w II zimowej bitwie nad jeziorami mazurskimi (luty 1915), co zostało docenione przez nadanie mu orderu "Pour le Merite". Pod koniec maja 1915 roku otrzymał komendę
nad nowo utworzoną Armią "Niemen" na północnym odcinku frontu wschodniego w Kurlandii, którą kierował do końca tego roku. Od 30.12.1915 roku został ponownie dowódcą VIII Armii, która powstała na miejsce Armii "Niemen" i stał na jej czele do października 1916 roku. Następnie zostaje przeniesiony z północnego odcinku frontu wschodniego
na zupełnie odmienny teren działań wojennych, bo aż na Bałkany. Otrzymał tam w październiku 1916 roku stanowisko dowódcy Grupy Armijnej "Below", której zadaniem było pilnowanie alianckiego korpusu wojskowego stacjonującego w greckich Salonikach, podczas trwającej właśnie kampanii rumuńskiej.
W Macedonii na tzw. froncie salonickim przebywał do kwietnia 1917 roku aby objąć w tym czasie kolejne dowództwo, tym razem VI Armii na froncie zachodnim w północno wschodniej Francji. Tam też otrzymał Liście Dębu do orderu "Pour le Merite". Na froncie zachodnim przebywał do września 1917 roku, po czym objął dowództwo nad nowo
sformowaną XIV Armią, którą skierowwano na front włoski. Miała ona wspomóc wojska austro - węgierskie w planowanej wielkiej ofensywie mającej na celu pokonanie Włoch. Całością operacji dowodził nominalnie arcyksiążę austriacki Eugeniusz, a najbliższym jego współpracownikiem był gen. Otto von Below. Działania zaczepne przygotowano w całkowitej tajemnicy
i kiedy 25.10.1917 roku rozpoczęto natarcie zaskoczono całkowicie wojska włoskie. Uderzenie niemiecko - austriackie nazywane jest XII bitwą nad rzeką Isonzo, lub bitwą pod Caporetto (bardziej znana nazwa). W wyniku tej ofensywy armia austriacka wspomagana licznymi posiłkami wojsk niemieckich, odniosła najbardziej spektakularne zwycięstwo w tej wojnie
zadając armii włoskiej bardzo duże straty w ludziach i sprzęcie. Pogrom wojsk włoskich pod Caporetto był jednym z najbardziej upokarzających ciosów zadanym siłom alianckim podczas tej wojny. Bardzo istotną i znaczącą rolę w owym sukcesie odegrał Otto von Below, bowiem dowodzona przez zniego XIV Armia była główną podporą i siłą tej ofensywy,
zaś jej dowódca zyskał spory rozgłos wśród walczących państw. Mimo tak świetnego zwycięstwa nie udało się wyeliminować Włoch z dalszego udziału w wojnie. Na froncie włoskim przebywał do końca stycznia 1918 roku.