|
Karl von Bülow
(24.04.1846 - 31.08.1921)
Dowódca II Armii : 1914 - 1915 Wywodził się ze znanego i szeroko rozgałęzionego, pruskiego rodu szlacheckiego o silnych tradycjach wojskowych. Zarówno jego dziadek jak i ojciec służyli w armii pruskiej. Zgodnie z tą tradycją także i on obrał karierę w armii, w którą rozpoczął w 1866 r. po ukończeniu szkoły oficerskiej. Jako podporucznik wziął udział w wojnie z Austrią. Od chwili promocji na oficera służył do 1877 r. w 2 Pułku Piechoty Gwardii w Berlinie. Uczestniczył także w wojnie francusko-pruskiej (1870-1871r.) i po jej zakończeniu otrzymał awans na porucznika. W okresie 1877-1881 już jako kapitan służył w sztabie IX Korpusu Armii w Altonie, a następnie do 1884 roku w sztabie 4 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy (Bromberg). Później jako major do 1887 roku służył w sztabie II Korpusu Armii w Szczecinie (Stettin), skąd przeszedł następnie do Sztabu Generalnego w Berlinie, w którym pracował do 1890 roku. Okres kolejnych 4 lat, już po awansie na podpułkownika, spędza jako szef sztabu Korpusu Gwardii. |
||
Pułkownik od 1893 roku. W latach 1894-1897 był dowódcą 4 Pułku Piechoty Gwardii w Berlinie, następnie (1897-1901) po awansie na generała majora pracował w Pruskim Ministerstwie Wojny, na stanowisku
kierownika jednego z jego departamentów; od 1900 roku generał porucznik. Na przełomie 1901-1902 dowódca 2 Dywizji Piechoty Gwardii w Berlinie, po czym objął stanowisko Głównego Kwatermistrza armii, które piastował do stycznia 1903 roku.
Przez kolejne siedem lat (1903-1912) pełnił stanowisko dowódcy III Korpusu Armii z siedzibą w Berlinie, awansując w 1904 roku do stopnia generała piechoty. Mimo osiagnięcia w 1911 r. 65 lat, po którym powinien przejść na emeryturę
pozostał w służbie czynnej nie korzystając z tego prawa, tym bardziej iż nikt z władz wojskowych go nie ponaglał. W 1912 roku awansował do stopnia generała pułkownika, przy jednoczesnej nominacji na stanowisko Generalnego Inspektora III
Armii w Hannoverze. Przebywał na tym stanowisku do chwili wybuchu wojny w sierpniu 1914 r.
Będąc jednym z niewielu najstarszych wiekiem i najwyższych rangą generałów otrzymał bardzo zaszczytne, ale także nie mniej ważne i odpowiedzialne dowództwo nad II Armią. Wchodziła ona w skład niemieckiego prawego skrzydła, które w ramach "Planu Schlieffena"
miało przez neutralną Belgię wkroczyć do Francji i dokonać szerokiego manewru okrążającego od północy. W dniach 21-24.08.1914 r. jego II Armia uczestniczyła w ataku i opanowaniu belgijskiej twierdzy w Namur. Jednocześnie von Bülow pokonał 5 Armię francuską w bitwie pod Charleroi
(23-24 sierpnia). Rychło potem II Armia została uszczuplona o jeden korpus, który odesłany został do Prus Wsch. Ponownie zwycięża 5 Armię francuską w bitwie pod Guise - Saint Quentin (29-30 sierpnia). Pomimo sukcesów armii niemieckich prawego skrzydła, poszerzały się pomiędzy nimi
coraz większe luki i przerwy, co doprowadziło ostatecznie do zmiany pierwotnego planu ich marszruty. Zrezygnowano z obejścia Paryża od północy.
Pomimo znacznego skrócenia frontu nie udało się przywrócić jednolitej linii pomiędzy trzema atakujacymi armiami prawego skrzydła. Doprowadziło to w konsekwencji do wielkiej przegranej w bitwie nad Marną (04-09 wrzesień), a von Bülow został jednym z współwinnych tej porażki co bardzo negatywnie wpłynęło
na jego reputację. W drugiej dekadzie września jego II Armia uczestniczyła w ciężkich walkach nad rzeką Aisne, które zapoczątkowały tzw. "wyścig ku morzu" zakończony ostatecznie późną jesienią ustabilizowaniem się stałego i pozycyjnego frontu. W styczniu 1915 roku otrzymał nominację do stopnia feldmarszałka, w marcu
po ataku serca udał się do Niemiec na rekonwalescencję. Rychło potem, bo kwietniu oficjalnie zdał dowództwo nad II Armią i został przeniesiony do rezerwy, jako dowódca bez przydziału pozostawał w dyspozycji Sztabu Generalnego. Przy tej okazji, na osłodę odznaczony został orderem "Pour le Merite", przyznanym mu
za opanowanie twierdzy w Namur. Nie otrzymał już żadnego dowództwa, w czerwcu 1916 r. z uwagi na zły stan zdrowia i podeszły wiek przeszedł ostatecznie w stan spoczynku i udał się na emeryturę, na której spędził resztę życia. Zmarł w 1921 roku w wieku 76 lat. Karl von Bülow pochowany został na berlińskim cmentarzu
(Invalidenfriedhof), jego nagrobek stoi na nim do chwili obecnej.