|
Cesarz Wilhelm II
(27.01.1859 - 04.06.1941)
Cesarz i Król Prus : 15.06.1888 - 09.11.1918 Ostatni cesarz Niemiec i król Prus; wnuk Wilhelma I i (po kądzieli) królowej Anglii Wiktorii, najstarszy syn Fryderyka III. Wstąpił na tron w wieku 29 lat, po śmierci dziadka Wilhelma I (09.03.1888) i nagłym zgonie ojca Fryderyka III (15.06.1888). W 1881 r. ożenił się z Księżniczką Augustą Wiktorią Schleswig - Holstein - Sonderburg - Augustenburg. Miał z nią sześciu synów i córkę. Pod wpływem Bismarcka stał się miłośnikiem militaryzmu i polityki siły. Jednak tuż po wstąpieniu na tron, wyłoniły się pomiędzy nim, a kanclerzem różnice zdań, zarówno w polityce zagranicznej (stosunek do Rosji), jak i wewnętrznej, wskutek tego Bismarck ustąpił z swego urzędu 20.03.1890 r. Wilhelm II zerwał z dotychczasową polityką Bismarcka, mającą na celu zapobieganie sojuszowi Rosji z Francją przeciwko Niemcom i zamiast dążyć do zbliżenia z Rosją (nie przedłużył z nią porozumienia z 1884 r.), zawiązał sojusz z Austro-Węgrami, które to państwo jeszcze nie tak dawno Prusy pokonały w bezpośredniej wojnie (1866 r.) |
||
Wobec takiej polityki Rosja zbliżyła się do Francji, z którą rychło zawarła sojusz. Skierował ekspansję Niemiec na drogę nabytków kolonialnych, przy pomocy
kanclerza Bulowa i admirała Tirpiza wprowadził swe państwo na arenę polityki światowej i rozbudował armię oraz przyczynił się do rozwoju potężnej floty wojennej,
rozbudzając przez to niepokój Anglii, dawny antagonizm z Francją zaostrzył wmieszaniem się w sprawę Maroka (1904).
Przesiąknięty wysokim poczuciem swej władzy, uważający siebie za wszechstronny geniusz,
w gruncie rzeczy o miernych talentach i zdolnościach. Uważał się za wybitnego władcę i zdolnego, przebiegłego męża stanu. Słynął z licznych, często mało przemyślanych wypowiedzi i wystąpień
publicznych. Doprowadził swoją agresywną polityką do stopniowego izolowania Niemiec na arenie politycznej, a tym samym do wybuchu I Wojny Światowej, która zakończyła się klęską Niemiec
i upadku własnego panowania. Podczas trwania wojny, został stopniowo usunięty w cień przez wyższych dowódców wojskowych, nie miał już większego wpływu
na władzę.
