|
Paul von Hindenburg
(02.10.1847 - 08.08.1934)
Szef Sztabu Generalnego : 30.08.1916 - 30.06.1919 Był potomkiem junkierskiego rodu Beneckendorffów ze Starej Marchii. Koligacje i spadki sprawiły, że począwszy od roku 1789 familia ta nosiła dwuczłonowe nazwisko Beneckendorff-Hindenburg, w skróceniu jej przedstawiciele występowali zwykle jako Hindenburgowie. Paul był synem ówczesnego porucznika piechoty, Roberta von Beneckendorffa-Hindenburga i Luizy (z domu Schwickart), która nie pochodziła z rodziny szlacheckiej. Od dziecka przeznaczony był do kariery wojskowej. Większą część swego dzieciństwa spędził w rodowej posiadłości Hindenburgów w Neudeck, położoną blisko Marienwerderu,(Kwidzyn) w Prusach Zachodnich. Przyjeżdżał tu do swego dziadka, nie tylko jako dziecko, ale także później jako kadet. 01.04.1859 roku ukończył gimnazjum w Glogau (Głogów), a następnie został umieszczony w Domu Kadeta w Wahlstatt (Legnickie Pole). W 1863 roku przeniesiono go do Szkoły Kadetów w Berlinie. W 1865 roku został paziem królowej Prus, Elżbiety. |
||
W kwietniu 1866 roku ukończył Szkołę Kadetów i został mianowany podporucznikiem. Wziął udział w wojnie prusko-austriackiej i uczestniczył w zwycięskiej dla Prus bitwie pod
Sadową /Königgrätz/ (3.07.1866). Za udział w tej wojnie odznaczony został orderem Czerwonego Orła z mieczami IV klasy. Następnie był uczestnikiem wojny francusko-pruskiej 1870/71 i brał udział
w bitwie pod Sedanem. Odznaczony został Krzyżem Żelaznym II klasy i awansował na porucznika. Lata 1873-1876 spędził w Akademii Wojskowej w Gross-Lichterfelde pod Berlinem, którą ukończył z
wyróżnieniem. W 1878 roku awans na kapitana, a w 1885 roku na majora. W tym czasie pełnił różne stanowiska dowódcze w wielu jednostkach wojskowych.
W 1879 roku poślubił córkę generała, Gertrudę Wilhelminę von Sperling, z którą miał później troje dzieci: dwie córki i syna. W latach 1889-1893 pełnił funkcję szefa jednego
z wydziałów w Pruskim Ministerstwie Wojny, w tym czasie miał już rangę podpułkownika. W sierpniu 1896 roku otrzymał awans do stopnia generała majora i w okresie 1896-1901 był szefem sztabu w
VIII Korpusie Armii. W latach 1901-1903 już jako generał porucznik piastował stanowisko dowódcy 28 Badeńskiej Dywizji Piechoty. Następnie jako generał piechoty dowodził IV Korpusem Armii
(1903-1911). Osiągając wiek emerytalny 31.12.1911 roku przeszedł w stan spoczynku i osiadł w Hanowerze, pełniąc jednocześnie honorowe dowództwo 3 Pułku Piechoty Gwardii, w którym rozpoczynał
swoją wojskową karierę. Jednak na emeryturze nie był długo, po wybuchu wojny i ataku wojsk rosyjskich na Prusy Wschodnie, Niemieckie Dowództwo Naczelne poszukiwało nowego dowódcy dla 8 Armii
i wybór padł na niego. 22.08.1914 roku przyjmuje propozycję objęcia dowództwa, jego szefem sztabu mianowano gen. Ludendorffa. W ten sposób powrócił ponownie do służby czynnej w armii, w której
już wkrótce miał odegrać wybitną rolę.
Wkrótce 8 Armia pod jego dowództwem, odnosi wielkie zwycięstwo pod Tannenbergiem (31.08.1914) a następnie we wrześniu kolejne w tzw. pierwszej bitwie nad jeziorami mazurskimi.
Dla opinii publicznej, został zbawcą Prus Wschodnich a jego triumf, wychwalany i rozgłaszany ponad jego właściwe wymiary, stworzył w Niemczech mit Hindenburga, stał się bardzo sławny i popularny,
co przyczyniło się do wzrostu jego znaczenia w armii niemieckiej. 18.09.1914 roku dowodząc 9 Armią toczył na przełomie września i października ciężkie walki w Królestwie Polskim. 01.11.1914 roku
został mianowany naczelnym dowódcą wojsk niemieckich na froncie wschodnim, a 27 listopada awansowany do stopnia feldmarszałka. Od tej pory miał decydujący wpływ na przebieg działań wojennych na
Wschodzie. W listopadzie 1914 roku, już jako naczelny wódz, kierował ofensywą niemiecką na terytorium Królestwa Polskiego. W sierpniu 1915 roku przejął dowództwo nad Grupą Armijną "Hindenburg",
komendę nad nią zdał w sierpniu 1916 roku.
30.08.1916 roku został mianowany, na miejsce generała Ericha von Falkenhayna, Szefem Sztabu Generalnego - naczelnym dowódcą Armii Niemieckiej. Poprzez tę nominację, przy pomocy
generała Ericha Ludendorffa, który został Generalnym Kwatermistrzem, osiągnął z czasem niemal nieograniczoną władzę dyktatorską w Niemczech. Oboje praktycznie rządzili Niemcami, usuwając w cień
cesarza Wilhelma II i rząd Rzeszy. Popierali nieograniczoną wojnę podwodną. Mimo jego starań i wysiłków, aby doprowadzić Niemcy do ostatecznego zwycięstwa, celu tego nie osiągnął, bo było to już
niemożliwe do osiągnięcia. Po niepowodzeniu niemieckiej ofensywy na zachodzie, przeprowadzonej wiosną i latem 1918 roku, ruszyła w końcu ofensywa aliantów, której zmęczona i wykrwawiona armia
niemiecka nie mogła już powstrzymać. Widząc nieuchronną klęskę, kiedy stało się jasne, że wojna została przegrana, Hindenburg i Ludendorff, oddali władzę Reichstagowi (29.IX.1918). Wkrótce potem
nastąpiła w Niemczech rewolucja, cesarz Wilhelm II abdykował i nastąpiło zawieszenie broni, kończące wojnę. Na przełomie 1918/19 roku, jeszcze jako Naczelny Dowódca tłumił zamieszki komunistyczne
w Niemczech, został autorem powiedzenia o "nożu wbitym w plecy" niemieckiej armii podczas I wojny światowej (Dolchstosslegende). Po podpisaniu Traktatu Wersalskiego 28.06.1919 r., przeszedł
ponownie w stan spoczynku, kończąc w ten sposób swą karierę wojskową. Niedługo jednak pozostawał w cieniu i miał jeszcze odegrać w Niemczech ważną rolę, tym razem jednak jako polityk i mąż stanu.
Dalsza część biografii
