|
August von Mackensen /Nobilitacja szlach. 1899 r./
(06.12.1849 - 08.11.1945)
Dowódca XVII Korpusu, IX i XI Armii, GA Mackensen Urodził się 6 grudnia 1849 r. w majątku Leipnitz koło Wittenbergii w Saksonii. Był synem agronoma i zarządcy ziemskiego, Ludwiga von Mackensena i Marii Rink. Rodzina jego ojca pochodziła z westfalskiego Hanoweru. Zgodnie z wolą ojca uczył się w gimnazjum rolnym w Torgau. Następnie podjął studia rolnicze w Halle, które przerwał wbrew woli ojca. Jego marzeniem była służba w armii, a konkretnie chciał zostać oficerem huzarów. W 1869 r. wstąpił jako jednoroczny ochotnik w szeregi słynnego 2 Regimentu Huzarów Śmierci (2 Przyboczny Pułk Huzarów im. Królowej Prus Wiktorii). Służąc w jego szeregach wziął udział w wojnie między Francją a Prusami (1870-71), gdzie odznaczył się męstwem i odwagą, za co został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy i awansowany do stopnia podporucznika. Po pokonaniu Francji zostaje przeniesiony do rezerwy i podejmuje przerwane studia na uniwersytecie w Halle, które ukończył w 1873 roku. |
||
Po otrzymaniu dyplomu, wstępuje ostatecznie i na stałe do armii, gdzie ponownie otrzymał przydział do 2 Pułku Huzarów, w którym pełnił służbę do 1876 r. Przez kolejne 4 lata pełni na przemian obowiązki adiutanta dowódcy 1 i 3 Brygady Kawalerii stacjonujących w Królewcu i Szczecinie, w międzyczasie awansując na porucznika. W 1879 r.
żeni się z Dorotą von Horn, z którą doczekał się pięciorga dzieci (2 córki i 3 synów). Nie będąc absolwentem Akademii Wojskowej, Mackensen został przeniesiony w 1880 r. do Sztabu Generalnego w Berlinie, w którym spędził kolejne 4 lata. W 1882 r. został awansowany do stopnia kapitana. Na przełomie 1884-85 pracuje w sztabie VII Korpusu w Münster,
a następnie w latach 1885-87 w sztabie 14 Dywizji Piechoty w Düsseldorfie. Później w okresie 1887-1889 służył w 9 Pułku Dragonów stacjonującym w Metz i w 4 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy (Bromberg) awansując w 1888 r. do stopnia majora. Ponownie w Sztabie Generalnym, gdzie w okresie 1891-1893 pełnił obowiązki I Adiutanta Szefa Sztabu generała Alfreda
von Schlieffena. W okresie 1893-1898 pełni stanowisko dowódcy 1 Przybocznego Pułku Huzarów stacjonującego w Gdańsku, pełniąc te obowiązki awansował do stopnia podpułkownika w 1894 roku i na pułkownika w 1897 roku.
W 1898 roku zostaje mianowany na stanowisko osobistego adiutanta cesarza Wilhelma II. W rok później za wybitną służbę i zasługi na rzecz armii zostaje uhonorowany przez cesarza nobilitacją szlachecką, a w 1900 r. awansował do stopnia generała majora. Od 1901 r. przez kolejne 13 lat, aż do wybuchu wojny, związany służbą w Gdańsku. Pełnił tam
kolejno obowiązki - dowódcy Brygady Huzarów (1901-1903) - której honorowym dowódcą był cesarz Wilhelm II - 36 Dywizji Piechoty (1903-1908) i XVII Korpusu Armijnego, jednocześnie awansował kolejno na generała porucznika (1903) i generała kawalerii (1908). Służąc w Gdańsku w 1902 r. opublikował książkę "Czarni Huzarzy" przedstawiającą historię jego słynnego 2
pułku Huzarów; w 1905 roku - owdowiał; w 1908 r. ponownie ożenił się z Leonią von der Osten.
02 maja 1915 roku pod Gorlicami, rozpoczęło się starannie zaplanowane, potężne uderzenie wojsk państw centralnych i po 3 dniach krwawych zmagań, front rosyjski został przełamany. Był to początek ich najbardziej udanej ofensywy na froncie wschodnim, w której Mackensen miał znaczący udział. Na początku czerwca odzyskano Przemyśl, a nieco później
Lwów. W międzyczasie, 11 Czerwca 1915 r. Mackensenowi powierzono dowodzenie nad k.u.k. Husaren-Regiment nr 10 (Pułk Huzarów Śmierci). Za odzyskanie Lwowa (22.06.) został awansowany na feldmarszałka i otrzymał "Liście Dębu" do orderu "Pour Le Merite". Pod koniec czerwca GA "Mackensen" uderzyła od południa na Rosjan stacjonujących w Kr. Polskim, między Wisłą a Bugiem.
Aby uniknąć okrążenia woj. ros. wycofały się do końca sierpnia z ziem Kongresówki, a ta znalazła się pod okupacją państw centralnych. Dzięki owym sukcesom w tej kampanii Mackensen zdobył rozgłos i sławę i obok Hindenburga i Ludendorffa, był najbardziej znanym niemieckim dowódcą tej wojny. 06 sierpnia 1915 r. wraz z Hindenburgiem otrzymał tytuł Honorowego Obywatela
Gdańska. Wcześniej, 26 czerwca tego roku uhonorowała go Rada Miasta Sopotu, a 29 czerwca został doctorem honoris causa Politechniki Gdańskiej /Technische Hochschule/.
