DOKUMENTY ŹRÓDŁOWE POWIĄZANE Z TEMATEM

TRAKTAT TRÓJPRZYMIERZA ( wznowienie ) / 05 grudnia 1912r. /

Traktat Austro-Węgiersko-Włosko-Niemiecki z 1912 roku, tzw. Nowe Trójprzymierze.

Wiedeń, 5 grudnia 1912 roku.

Art.1 - Umawiające się Strony wzajemnie obiecują sobie pokój i przyjaźń i nie wejdą do żadnego sojuszu lub zobowiązania skierowanego przeciwko jednej ze Stron. Zobowiązują się do kontynuowania wymiany założeń wobec spraw politycznych i ekonomicznych natury generalnej, które mogłyby urosnąć, oraz obiecują sobie wzajemnie dalej wzajemną pomoc w granicach swoich własnych interesów.

Art.2 - W przypadku Włoch, bez bezpośredniej prowokacji z ich strony, w przypadku ataku przez Francję z dowolnego powodu, dwie pozostałe Strony zostaną zobowiązane do udzielenia pomocy i wsparcia Stronie zaatakowanej wszystkimi swoimi siłami. Ten sam obowiązek przechodzi na Włochy w przypadku każdej agresji, nie związanej z bezpośrednią prowokacją, przez Francję przeciwko Niemcom.

Art.3 - Jeżeli jedna lub dwie z Umawiających się Stron, bez bezpośredniej prowokacji z ich strony, zostanie zaatakowane i wprowadzone do wojny przez dwie lub więcej z Wielkich Mocarstw, które nie podpisały tego Paktu, casus foederis wystąpi równocześnie dla wszystkich Stron.

Art.4 - W przypadku, gdyby państwo z Wielkich Potęg, które nie podpisało obecnego Paktu, zagroziłoby bezpieczeństwu państwa jednej ze Stron, i zagrożona Strona poczułaby się zmuszona do prowadzenia z nim wojny, dwie pozostałe zobowiązują się do zachowania wobec swojego Sojusznika życzliwej neutralności. Każde z nich rezerwuje sobie w tym przypadku, prawo do wzięcia udziału w wojnie, jeśli by uznało za wygodne prowadzić wspólną politykę ze swoim Sojusznikiem.

Art.5 - Jeżeli pokój każdej ze Stron byłby zagrożony w okolicznościach przewidzianych przez poprzedzające artykuły, Strony powinny podjąć Radę i w odpowiednim czasie przedyskutować, jakie środki militarne należy podjąć mając na względzie ewentualną współpracę. Zobowiązują się odtąd, we wszystkich przypadkach wspólnego uczestnictwa w wojnie, do zakończenia wojny ani przez zawieszenie broni, ani pokój, ani pakt, z wyjątkiem wspólnego porozumienia między sobą.

Art.6 - Strony wzajemnie obiecują sobie tajność co do zawartości i istnienia tego Paktu.

Art.7 - Ten Pakt pozostanie w mocy na przestrzeni pięciu lat, licząc od dnia wymiany ratyfikacyj.

Art.8 - Ratyfikacje tego Paktu zostaną wymienione w Wiedniu w ciągu trzech tygodni lub wcześniej.

Art.9 - Niemcy i Włochy zobowiązują się do zachowania terytorialnego status quo w północnoafrykańskich regionach Morza Śródziemnego, w szczególności Cyrenaiki, Trypolitanii i Tunezji. Reprezentanci obu państw w tych regionach otrzymają instrukcje utrzymywania się tak blisko, jak to możliwe, w kontakcie i wzajemnej pomocy. Jeśli niestety, postępując za gruntownym zbadaniem sytuacji, Niemcy i Włochy uznają, że utrzymywanie status quo stanie się niemożliwe, Niemcy zobowiązują się, po oficjalnym i uprzednim porozumieniu, wesprzeć Włochy w każdym działaniu w postaci okupacji lub innych działań poprzedzających, które to mogłyby być podjęte w tych samych regionach z planem interesów w równowadze i uprawnionej kompensacji. Porozumiano się, że dla podobnych możliwości oba państwa spróbują również być w zgodzie z Anglią.

Art.10 - Jeżeli stałoby się, że Francja działałaby celem poszerzenia swoich posiadłości, lub protektoratów, lub podległości, w każdej postaci, w terytoriach Afryki Północnej, a w konsekwencji tego Włochy uznałyby za konieczne chronić swoją pozycję na Morzu Śródziemnym na wspomnianych terytoriach północnoafrykańskich, lub nawet uciec się do skrajnych środków na terytorium francuskim, to następujący stan wojny pomiędzy Włochami a Francją ustanowi, ipso facto na żądanie Włoch i na wspólną odpowiedzialność Niemiec i Włoch, casus foederis przewidziany przez artykuły II i V obecnego Paktu, jakby podobne możliwości były wyraźnie dla tego przewidziane.

Art.11 - Jeżeli szanse wojny podjętej wspólnie przeciwko Francji przez dwa Państwa doprowadziłyby Włochy do szukania gwarancyj terytorialnych względem Francji dla bezpieczeństwa granic królestwa i jego pozycji morskiej jak również mając na celu stanilizację i pokój, Niemcy w żaden sposób nie przeszkodzą, a jeśli będzie potrzeba, środkami odpowiednimi do okoliczności, będą pracować, aby ułatwić sposoby osiągania podobnego celu.

Art.12 - Strony wzajemnie przyrzekają sobie tajność co do zawartości tego Paktu.

Art.13 - Sygnatariusze rezerwują sobie prawo do późniejszego wprowadzenia, w formie protokołu i wspólnym uzgodnieniem, modyfikacyj, których użyteczność może być wykazana przez okoliczności.

Art.14 - Obecny Pakt pozostanie w mocy na przestrzeni sześciu lat od wygaśnięcia dotychczasowego Paktu; ale jeśli nie zostanie potępiony przez tę lub inną z Umawiających się Stron na rok wcześniej, pozostanie w mocy na dalsze sześć lat.

Art.15 - Ratyfikacje tego paktu zostaną wymienione w Wiedniu w ciągu 15 dni, lub wcześniej, jeśli będzie to możliwe. W dobrej wierze, odpowiedni Przedstawiciele podpisali obecny Pakt i własnoręcznie go przypieczętowali.

Uczyniono w Wiedniu w trzech kopiach, piątego dnia miesiąca grudnia tysiąc dziewięćset dwunastego.

Von Tschirschky
Berchtold
Avarna

Dodatkowe protokoły 5 grudnia 1912 r. : PROTOKÓŁ

W momencie podjęcia się podpisania dzisiejszego paktu pomiędzy Niemcami, Austro-Węgrami i Włochami, przedstawiciele sygnatariuszy stosownie wyrazili na to zgodę, deklarując wzajemnie co następuje:

1 - Czekając na zgodę parlamentów na obecne uzgodnienia, które wyrażą ja co do tej deklaracji zasad, Umawiające się Strony przyrzekają sobie wzajemnie, od tej pory, wszelkie ułatwienia i granty częściowych korzyści w sprawach ekonomicznych (finanse, cła, koleje), w traktowaniu jako najbardziej uprzywilejowanego narodu, co byłoby odpowiednie do potrzeb każdego z trzech państw i ich odpowiedzialności przed państwami trzecimi.

2 - Ponieważ porozumienie z Anglią odnośnie ustaleń paktu z dnia dzisiejszego dotyczących obecnego Orientu, tj. tych dotyczących terytoriów Imperium Osmańskiego, w istocie zostało osiągnięte, Umawiające się Strony w odpowiednim czasie i w stopniu, na jaki pozwolą okoliczności, przystąpią do zapisania analogicznego porozumienia, co do północnoafrykańskich regionów centralnych i zachodnich części basenu Morza Śródziemnego, włącznie z Marokiem. To porozumienie może być osiągnięte przez zgodę ze strony Anglii na program ustanowiony przez Artykuły IX i X dzisiejszego Paktu.

W dobrej wierze, trzech przedstawicieli podpisało ten protokół w trzech kopiach.

Uczyniono w Wiedniu w trzech kopiach, piątego dnia miesiąca grudnia tysiąc dziewięćset dwunastego.

Von Tschirschky
Berchtold
Avarna

PROTOKÓŁ

W momencie podjęcia się podpisania dzisiejszego paktu pomiędzy Niemcami, Austro-Węgrami i Włochami, przedstawiciele sygnatariuszy stosownie wyrazili na to zgodę, deklarując wzajemnie co następuje:

1 - Zgodzono się, że terytorialny status quo w pólnocnoafrykańskich regionach wymienionych w Artykule IX. paktu z 28 czerwca 1902 r. sugeruje suwerenność Włoch nad Trypolitanią i Cyrenaiką.

2 - Zgodzono się również, że Artykuł X. tego samego paktu ma u podstaw terytorialny status quo występujący w regionach północnoafrykańskich w czasie podpisywania paktu.

3 - Zgodzono się, że specjalne ustalenia dotyczące Albanii i Sandzhaku w Novy Bazar, uzgodnione pomiędzy Austro - Węgrami i Włochami 20 grudnia 1900 / 9 lutego 1901 i 20 listopada / 15 grudnia 1909 nie zostały zmodyfikowane przez odnowienie paktu o sojuszu pomiędzy Niemcami, Austro-Węgrami i Włochami.

Uczyniono w Wiedniu w trzech kopiach, piątego dnia miesiąca grudnia tysiąc dziewięćset dwunastego.

Von Tschirschky
Berchtold
Avarna

Źródło: !!!TwissPage