27.05 niemieckie 7 i 1 A rozpoczęły natarcie w pasie ok. 40 km. Osiagając pełne zaskoczenie zajęły Chemis des Dames, sforsowały rzekę Aisne i Vesle, 29.05 zdobyły Soissons i rozwijały natarcie ku Marnie, nad którą wyszli 30/31.05, wdzierając się klinem w obronę przeciwnika na głębokość 60 km. Na skutek narastania sił franc. Niemcy nie zdołali zdobyć na wschodnim boku klina Reims, a na zachodnim lasów Villers-Cotterets. 09.06 niem. 18 A uderzyła na zachodni odcinek obrony franc. między Montdidier i Noyon na Compiegne, ale jej natarcie załamało się 15.06 na obronie 3 A franc.

Natarcie niemieckie postawiło w ciężkiej sytuacji armię franc., rozciągnięto jej front, osłabiło odwody i zadało znaczne straty. Niemcy oceniwszy, iż nie udało się im odciągnąć odwodów nieprzyjaciela z frontu bryt., zaniechali ofensywy we Flandrii i postanowili siłami 7, 1 i 3 A (48 dywizji, 6.353 działa, 900 samolotów) uderzyć po obu stronach Reims w celu opanowania rejonu tego miasta i sforsowania Marny. Przygotowania niemieckie dowództwo wojsk sprzymierzonych rozpoznało w porę.

Generał Foch postanowił siłami 4, 5 i 6 A prowadzić elastyczną obronę na kierunku uderzenia nieprzyjaciela, jednocześnie zaś 10 A przy współdziałaniu z 6 A uderzyć w zachodnie skrzydło klina niemieckiego na kierunku Villers-Cotterets-Soissons. Natarcie niem. rozpoczęło się 15.07 na wschód od Reims; załamało się na pozycjach wysuniętych, na pd.-zach. od tego miasta doprowadziło do sforsowania Marny, ale 17.07 utknęło przed II pasem obrony franc. Niemieckie naczelne dowództwo mimo niepowodzenia nad Marną zamierzało podjąć z kolei odkładane natarcie we Flandrii, ale już 18.07 z rejonu Villers-Cotterrets zapoczątkowały przeciwnatarcie francuska 10 i 6 A.

W wyniku masowego użycia czołgów wojska franc. zajęły 02.08 Soissons, ścinając ostatecznie klin niem. wysuniety ku Marnie, 03.08 osiągnęły rzekę Vesle. Załamanie się niem. ofensywy lipcowej i kontrofensywa franc. na Soissons położyły ostatecznie kres desperackiej strategii niem. naczelnego dowództwa i idei zwycięskiej "bitwy o pokój". Poniesione przez Niemcy straty sięgające ogółem 1 mln żołnierzy uniemożliwiły skuteczne prowadzenie wojny na zachodzie. Tymczasem państwa Ententy, wzmocnione wojskami amer. (ich liczebność w Europie w połowie 1918 sięgała 1 mln żołnierzy i 24 dywizji), przystąpiły do przygotowania przeciwnatarcia strategicznego na dużą skalę.

Armie Ententy miały dużą przewagę w środkach technicznych, głównie w czołgach, lotnictwie i artylerii. Ofensywę generalną dowództwo wojsk sojuszniczych zaplanowało na późną jesień. Przedtem, 24.07, postanowiło prowadzić operacje o celach ograniczonych dla osłabienia i rozczłonkowania sił niemieckich. 08.08 wojska bryt.-franc. uderzyły na kierunku Amiens-St.Quentin i już pierwszego dnia przełamały obronę 2 i 18 A niem. w pasie Albert, Montdidier, Albew. Był to tzw. "czarny dzień" armii niemieckiej. Do 12.08 wojska alianckie przesunęły linię frontu na tym odcinku o 60 km.

W połowie sierpnia nacierały od Arras do Soissons i do 04.09 wyparły Niemców na linię Zygfryda. We wrześniu wojska niem. zmuszone były wycofać się pod naciskiem brytyjskim z występu pod Armentieres, a Amerykanów z klina St. Mihel. Dowództwo niem., dążąc do utrzymania za wszelką cenę posiadanych rubieży, rozbudowywało na tyłach kolejne linie obronne ("Hermann", "Hunding", "Brunhild", "Antwerpia-Moza" i inne). W końcu września wojska Ententy rozpoczęły masowe natarcia na różnych odcinkach frontu przy użyciu ok. 109 dywizji, przełamując w wielu miejscach obronę niemiecką.

Pobite w krwawych walkach wojska niem. musiały kolejno opuszczać zdobyte tereny północnej Francji i Flandrii, przegrywając bitwy pod Valenciennes, nad rzeką Lys i pod Vouziers. 04.11 armie Ententy przełamały niem. pozycje tyłowe. Klęski niemieckie na froncie i rewolucja w Niemczech zmusiły dowództwo niem. do podpisania 11.11 zawieszenia broni.