Data urodzin : 11.10.1895                 Data śmierci : 12.07.1945

Wolfram von Richthofen urodził się na Śląsku w miejscowości Gut Barzdorf (Bartoszówek) w okolicach Strzegomia (Striegau). Był to rodowy majątek rodziny von Richthofenów. Był to ziemiański, arystokratyczny ród o długiej tradycji i bogatym rodowodzie. Jego ojciec Karl von Richthofen (1855-1939) był oficerem kawalerii w armii pruskiej i dosłużył się stopnia generała. Wolfram był kuzynem braci Manfreda i Lothara von Richthofenów, słynnych pilotów z czasów I wojny światowej. Idąc za przykładem ojca obrał karierę wojskową. Edukację rozpoczął w Pruskiej Szkole Kadetów w Berlinie-Gross-Lichterfelde, po jej ukończeniu w 1913 roku wstępuje do 4 Śląskiego Pułku Huzarów. Jednocześnie podejmuje dalszą edukację w Szkole Oficerskiej w Kassel, którą kończy w styczniu 1914 roku. Otrzymuje promocję do stopnia podporucznika.

Wraz z 4 Pułkiem Huzarów wyrusza w sierpniu 1914 roku na wojnę na front wschodni i 21.09.1914 roku odznaczony zostaje Krzyżem Żelaznym II klasy. W późniejszym okresie wojny jego pułk zostaje przerzucony do Francji na front zachodni. W kawalerii służy do czerwca 1917 roku i po otrzymaniu zgody wstępuje do sił powietrznych. Przechodzi tam intensywne szkolenie pilotażu i po jego ukończeniu, już jako pilot otrzymuje w marcu 1918 roku przydział do eskadry myśliwskiej Jasta 11, której dowódcą był w tym czasie jego kuzyn, Lothar. Jego starszy brat, Manfred był dowódcą 1 Pułku Myśliwskiego, w którego skład wchodziła Jasta 11. W eskadrze tej Wolfram służy do zakończenia wojny w listopadzie 1918 roku, uzyskując w niej 8 zwycięstw powietrznych, co dawało mu tytuł asa. W czerwcu 1918 roku zostaje odznaczony Krzyżem Żelaznym I klasy. W okresie listopad 1918 - maj 1919 pełni służbę na lotnisku wojskowym w Gotha, a następnie w okresie maj 1919 - luty 1920 służy w swym macierzystym 4 Pułku Huzarów. Po otrzymaniu stopnia porucznika 01.03.1920 roku opuszcza szeregi armii i przechodzi do rezerwy.

Będąc w cywilu podejmuje w 1920 roku studia inżynieryjne. Jednak 01.11.1923 roku ponownie wstępuje w szeregi armii (Reichswehry) w stopniu podporucznika. Pełni służbę w berlińskim okregu wojskowym. Będąc ponownie w armii kontynuuje studia, które kończy w maju 1924 roku zdobywając dyplom inżyniera, a w 1929 roku robi doktorat. W lipcu 1925 roku awansuje na porucznika, a w lutym 1929 roku otrzymuje promocję na kapitana. Okres kwiecień 1929 - wrzesień 1932 spędza we Włoszech, pracując w Rzymie w niemieckiej ambasadzie, w której zajmował się studiowaniem rozwoju i organizacji włoskich sił powietrznych. Później pełni służbę w jednostkach motorowych i transportowych. Po dojściu Hitlera do władzy w Niemczech w 1933 roku, za namową Göringa przystępuje, wraz z innymi dawnymi pilotami, do tworzenia i organizacji nowych, niemieckich sił powietrznych, które jeszcze oficjalnie jeszcze nie istniały. Od czerca 1934 roku major, pełni służbę w Ministerstwie Lotnictwa Rzeszy. Od 1935 roku oficjalnie wstępuje w szeregi Luftwaffe.

W kwietniu 1936 roku awansuje na podpułkownika i w listopadzie tego roku wysłany zostaje, wraz z "Legionem Condor do Hiszpanii", w ramach faszystowskiej pomocy puczystom generała Franco. Dowodził tam formacjami bojowymi i pełnił także obowiązki szefa sztabu, dowódcy "Legionu Condor" gen. Hugona Sperrla. Spoczywa na nim odpowiedzialność za masowe bombardowanie Guerniki 26.04.1937 roku. Był pierwszym propagatorem i inicjatorem nalotów dywanowych. Od stycznia 1938 roku pułkownik. W listopadzie 1938 roku awansowany do stopnia generała majora. Pozostał w Hiszpanii aż do końca wojny domowej. Po powrocie do Rzeszy w maju 1939 roku, został mianowany dowódcą Legionu. Od 19.07.1939 roku dowódca 8 Korpusu Lotniczego, kieruje jego działaniami podczas kampanii polskiej we wrześniu 1939 roku, głównie bombardując Warszawę. W czasie kampanii 1940 roku, wspierając armie Walthera von Reichenaua w Belgii i Paula von Kleista we Francji, rozwinął taktykę bombardowań przy pomocy bombowców nurkujących Junkers Ju-87 Stuka, jako element Blitzkriegu. 17.05.1940 roku odznaczony zostaje Krzyżem Rycerskim, a 19 lipca otrzymuje kolejny awans i promocję do stopnia generała lotnictwa. Niepowodzeniem 8 Korpusu Lotniczego, któremu powierzono zadanie uzyskania dominacji w powietrzu nad RAF, zakończył się jego udział w Bitwie o Anglię.

W czasie inwazji na Jugosławię, w kwietniu 1941 roku jego 8. Korpus dokonał barbarzyńskiego bombardowania Belgradu, w którym zginęło 17 tysięcy cywilów. W maju wspierał niemiecką inwazję na Kretę, za co otrzymał Liście Dębowe do Krzyża Rycerskiego. Następnie na czele 8 Korpusu uczestniczy w inwazji na Rosję Sowiecką w czerwcu 1941 roku, dowódcą tej formacji pozostaje do 30.06.1942 roku. W lutym tego roku awansuje do stopnia generała pułkownika. Od 20.07.1942 roku pełni funkcję dowódcy 4 Floty Powietrznej (Luftflotte), która wspiera ofensywę niemiecką na Stalngrad i Kaukaz. Następnie zimą 1942/43 powierzono mu zaopatrywanie okrążonych pod Stalingradem wojsk generała von Paulusa. Kosztem blisko 500 maszyn i 1000 straconych załóg, udało mu się dostarczyć w ciągu 72 dni 8.350 ton materiałów. Było to jednak stanowczo za mało i mimo jego starań most powietrzny nie był w stanie pomóc oblężonym wojskom. Pomimo tego niepowodzenia, Hitler w dowód uznania dla jego wysiłków i starań, mianował go 17.02.1943 roku feldmarszałkiem. Dzięki tej nominacji Wolfram von Richthofen został najmłodszym wiekim feldmarszałkiem w armii niemieckiej. Latem 1943 roku jego 4 Flota Powietrzna wspiera wojska niemieckie w walkach pod Kurskiem i na Ukrainie.

We wrześniu zostaje dowódcą 2 Floty Powietrznej stacjonującej we Włoszech i działającej w rejonie Bałkanów i Morza Śródziemnego. Było to jego ostatnie dowódcze stanowisko, które zdaje 27.10.1944 roku z powodu nasilającej się choroby nowotworowej mózgu. Udaje się na urlop zdrowoty. W listopadzie 1944 roku ostatecznie rezygnuje z czynnej służby i zostaje przeniesiony do tzw. dyspozycji naczelnego dowództwa, co równoważne było z przejściem do rezerwy i w stan spoczynku. W maju 1945 roku dostaje się do amerykańskiej niewoli. Umiera na raka 12.07.1945 roku w amerykańskim obozie jenieckim w Bad Ischl w Austrii.

Powrót na stronę Niemieckie Asy